Serge werkt wel ècht in soms heel diverse stijlen, wat is nu DE stijl van Serge eigenlijk? Is Serge schizofreen in zijn stijl of zelfs multifreen? Doet hij dat expres? Wil hij niet vast gepind worden op éénzelfde consequente stijl?
Veel van zijn (volledige) figuren hebben soms iets fysisch zwevend, alsof ze van de grond komen of soms zijn ze juist weer vallend, in de diepte tuimelend. Wat heeft Serge met vallen, met de diepte? Hoogtevrees?
Zijn figuren zijn zelden echt lollige, blije figuurtjes, zelfs de 'komische' die je bij de 'comics' zou indelen hebben steeds iets speciaal dat hen onderscheid van de zeg maar onschuldige Disney comic stijl. Ze hebben altijd wel ergens iets mystiek, iets psychologisch.
Er zitten veel quasimodo's bij, gedrochten, maskerachtige antropomorfe wezens, boeventronies, verschoppelingen... heel James Ensor- of Jeroen Bosch-achtigs, apocalyptisch.
De naakten zijn heel erotisch en fysisch, plastisch.
De dieren zijn vaak heel treffend en typerend geschetst. Toch krijgen veel dieren soms ergens ook iets menselijks mee, dus weer iets antropomorfs of een menselijke uitdrukking.
Qua tekenstijl is Serge in de eerste plaats een "man van de lijn", een "graficus" in de letterlijke zin. Heel vlot van pen. Soms met een beperkt aantal lijnen en toch zeer trefzeker en expressief, expressionistisch. De tekenstijl is vaak ook wel zwaar en zwart. Iemand die best lino's en houtsneden zou kunnen maken, een techniek waarin men ook door de techniek haast verplicht is om in zwarte en witte vlakken of vette lijnen te denken. Dat zwarte maakt het misschien minder vrolijk. Dit geeft dan een sombere underground, underdog sfeer, wat somber en depri. Het is of Serge door het zwarte en door de getormenteerde figuren een beeld geeft van een ontwrichte wereld waarin alle warme zachte vanzelfsprekende eenheid is verdwenen.
Uitingen van het ervaren van een moeilijke decadente tijd met zijn chaos aan beelden, de diversiteit van het leven,de cultuur of culturen, zijn overvloed aan prikkels, de vele emoties van de mens, het geweld, de confronterende vrijheid die de mens schijnbaar heeft verworven - een vrijheid die tegelijk een zegen en een kwelling is, de existentiële verdwazing van de mens... de moeizame zoektocht om dit alles te plaatsen en er moreel, etisch mee om te gaan. Het getuigt van een zwaar romantisch fin-de-siècle gevoel, een ontheemde, ontwrichte cultuur.
Een escapisme zie je soms dan opduiken in de lieflijke schattige dierfiguurtjes of de idyllische landschapstafereeltjes. Die getuigen misschien van het gevoel van 'the lost paradise' en een nostalgisch heimwee vol verlangen naar zachtheid, puurheid, eenvoud, vanzelfsprekendheid, de 'naturelle' van het leven...
Lieven Van Vaerenbergh
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten